Ό,τι δώσεις, θα πάρεις.

Γράφει η Εμμανουέλα Σφακιανάκη

Ένας από τους 7 νόμους του σύμπαντος είναι ο νόμος του Κάρμα ή αλλιώς νόμος της ανταπόδοσης. Υπό την επήρειά του βρίσκεται όλο το σύμπαν, ο κόσμος και οι άνθρωποι. Πολλοί ακούγοντας τη λέξη Κάρμα, έχουν την αίσθηση ότι είναι κάτι κακό, κάτι σαν τιμωρία, χωρίς όμως να γνωρίζουν τη σημασία της.
Η λέξη κάρμα φέρεται περισσότερο ως σανσκριτική (γλώσσα στα ινδουιστικά) και σημαίνει γενικά «δράση». Ετυμολογικά η λέξη «Καρ» σημαίνει δράση ενώ η λέξη «μα» σημαίνει το αποτέλεσμα. Το κάρμα λοιπόν, αναφέρεται στην έννοια του νόμου της σχέσεως μεταξύ αιτίας και αποτελέσματος προσδιορίζοντας ότι κάθε πράξη είναι αποτέλεσμα μιας αιτίας του παρελθόντος και συγχρόνως αιτία άλλων πράξεων που θ΄ ακολουθήσουν στο μέλλον. Έτσι, ταυτίζεται με τον νόμο της αιτιότητας, της αναπόφευκτης δηλαδή δράσης και της αντίδρασης, με τον νόμο της δικαιοσύνης και της ισορροπίας.
Το κάρμα που συγκεντρώνει ο άνθρωπος σε όλη του την ζωή είναι η ιστορία που φτιάχνει με τις σκέψεις, τα λόγια και τις πράξεις του. Η ψυχή του ανθρώπου από όσο λένε μοιάζει με καθρέπτη, οπότε αν ο άνθρωπος ζει μια ζωή στην οποία τρέφει συναισθήματα όπως θυμό, μίσος, ζήλια, ξεσπώντας σε άλλους ή στον εαυτό του και παραμελεί να αναπτύξει την ικανότητα να αγαπήσει ή να αγαπηθεί, η ανάκλασή του θα είναι μαύρη και άσχημη. Αυτό είναι το κάρμα της τωρινής ζωής . Το κάρμα της προηγούμενης ζωής είναι πιο δύσκολο να αποκαλυφθεί, γιατί βρίσκεται σε άλλα επίπεδα, με αποτέλεσμα οι πληροφορίες για αυτό να βρίσκονται συνήθως στο υποσυνείδητο ή ασυνείδητο κομμάτι του νου μας. Ωστόσο, όπως ακριβώς με τις πράξεις της τωρινής ζωής, έτσι και με τις πράξεις των προηγούμενων, ισχύει ο ίδιος νόμος ανταπόδοσης. Oπότε, σύμφωνα με τις δοξασίες αυτές, το κάρμα ακολουθεί τον άνθρωπο κατά τις επίγειες ενσαρκώσεις του, τις συνθήκες των οποίων και προσδιορίζει. Έτσι, όσο ο άνθρωπος εξελίσσεται τόσο λιγότερο εξαρτάται από τα δεσμά του κάρμα, με συνέπεια να καταστεί ο ίδιος συνειδητός δημιουργός των συνθηκών της ζωής του. Η αποδοχή του νόμου του κάρμα προϋποθέτει και την αποδοχή μιας άλλης έννοιας, η οποία περιγράφεται με την μετενσάρκωση ,δηλαδή η ιδέα ότι η ψυχή μετά τον θάνατο δεν πεθαίνει αλλά αναγεννάται σε νέο σώμα.