Γράφει η Εβιρόη Μανωλοπούλου
Το περασμένο καλοκαίρι τα μάτια τόσο των Ελλήνων όσων και των ξένων στράφηκαν στο Μάτι.Η σκέψη όλων μας ήταν σε όσους χάθηκαν και σε όσους έμειναν πίσω να τους αναζητούν… Τις μέρες εκείνες όταν όλοι οι χρήστες των κοινωνικών δικτύων κοινοποιούσαν αυτά τα τόσο… συγκινητικά, ειλικρινή και προπαντός ουσιαστικά (;) μηνύματα στήριξης στους πληγέντες ,εγώ «σιώπησα ψηφιακά»…Προβληματίστηκα, όμως, απόρησα και δάκρυσα… Είναι δυνατόν να χάνονται σήμερα τόσες ανθρώπινες ζωές σε μια περιοχή που απέχει μόλις λίγα χιλιόμετρα από την Αθήνα;Ποιος ευθύνεται για την ανείπωτη καταστροφή;Έχει νόημα πάνω από τη στάχτη να κατηγορούμε κάποιους ως υπαίτιους;Αυτά είναι κάποια από τα ερωτήματα που με ταλάνισαν. Δυστυχώς όμως τα ίδια προβλημάτισαν τους Έλληνες πριν από 11 χρόνια, όταν θρηνούσε η Ηλεία. Τίποτα δεν άλλαξε, κανείς δεν παραδειγματίστηκε, κανείς δεν οργανώθηκε. Μάλλον είναι ίδιον του λαού μας να πενθούμε και να κλαίμε πάνω από τα χαλάσματα για λίγο χρόνο μετά από τον όλεθρο και μετά να λησμονάμε…Αδιαφορούμε για τον συνάνθρωπο, για το περιβάλλον, για τη βελτίωση εν τέλει της κοινωνικοπολιτικής κατάστασης της χώρας, μέχρι που μια τέτοια λαίλαπα θα χτυπήσει τη δική μας πόρτα. Τότε δυστυχώς είναι αργά!Οι ψαράδες που διέσωσαν με τις βάρκες τους δεκάδες από το Μάτι, ας μας εμπνεύσουν να σαλπάρουμε προς λιμάνια ευθύνης, αλληλεγγύης και σύνεσης. Είναι καιρός να ανοίξουμε τα δακρυσμένα «μάτια»μας , είναι ώρα για επαγρύπνηση.
tositseiotypia 