Γράφει η Μαριλένα Ζουμπουλίδη
Πριν από κάποια χρόνια, καθώς διάβαζα, μηχανικά ομολογώ, ένα κείμενο προκειμένου να αξιοποιήσω τα δεδομένα του για την εκπόνηση μιας σχολικής εργασίας, το βλέμμα μου έπεσε σε απόφθεγμα του Νέλσον Μαντέλα: « Η μάχη απέναντι στην ένδεια δεν είναι μόνο μια πράξη ελεημοσύνης αλλά δικαιοσύνης». Εκείνη τη στιγμή, αν και τράβηξε την προσοχή μου, εξαιτίας της προσήλωσής μου στην εργασία που όφειλα να περατώσω- έτσι είπα στον εαυτό μου για να τον καθησυχάσω ,όταν κατέφτασαν οι πρώτες τύψεις για την αδιαφορία μου απέναντι στα κοινωνικά προβλήματα- δεν του έδωσα τη δέουσα σημασία. Λίγες μέρες μετά, σε έναν περίπατο με την οικογένειά μου στο κέντρο της Αθήνας, είδα δεκάδες άστεγους ανθρώπους να απλώνουν το χέρι με την απόγνωση να διαγράφεται στο βλέμμα τους, να ικετεύουν τους περαστικούς για βοήθεια. Εκείνοι, όπως κι εγώ, έστρεψαν αλλού το βλέμμα και συνέχισαν την πορεία τους, αρνούμενοι να τους παράσχουν αρωγή. Η απάνθρωπη στάση αυτή, είναι φανερό πως οφείλεται στην ηθική εξαχρείωση, τον αμοραλισμό, τον ατομικισμό και τη χρησιμοθηρική νοοτροπία του σύγχρονου ανθρώπου. Αδιαφορούμε για τον συνάνθρωπό μας και δεν πράττουμε τίποτα που δεν εξυπηρετεί τα ιδιοτελή μας κίνητρα. Η νοοτροπία αυτή αποτελεί μια μάστιγα της εποχής μας και καθίσταται επιτακτική ανάγκη να αντιμετωπιστεί και με τη συμβολή της οικογένειας, του σχολείου και του ίδιου του ατόμου, το οποίο οφείλει να συνειδητοποιήσει πως η προσπάθεια περιορισμού των ανισοτήτων είναι θέμα δικαιοσύνης.
tositseiotypia 